လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ခါစ ဒုကၡမ်ား

|22 comments

အင္း... ေခါင္းစဥ္ၾကည္႕တာနဲ႕တင္ ဘာေရးေတာ႕မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ႕ေနာ္႕။ ဘ၀ကံေခေလသူမို႕ ႐ုပ္ရည္ေလးသနားကမားရွိတာေတာင္ မစြံ႕ႏိုင္ရွာေသးသူေလးပါခင္ဗ်ာ။ တကယ္ပါ၊ အရင္ကတည္းက ကေလးလိုလိုေခြးလိုလို မေလာက္ေလးမေလာက္စား ဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းေနတတ္သူဆိုေလေတာ႕ လူၾကီးတို႕ဘာသာဘာ၀ ခ်စ္ၾကင္ထိမ္းၿမားလက္ထပ္... အိမ္ေထာင္တည္သားေမြးဆိုတာ ေခါင္းထဲေတာင္ ထည္႕ခဲ႕တာမဟုတ္ဘူးေလ။ ေမးၾကပါလိမ္႕မယ္၊ ဒါဆို ရည္းစားစကားေတြ ေၿပာတုန္းက အတည္မၾကံပဲ အေပ်ာ္ၾကံတာလားေပါ႕။ မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ရပါခင္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီတုန္း(ေတြ)ကေတာ႕ ခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္နဲ႕ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေရွ႕ၿဖတ္မေလွ်ာက္ရဲေလာက္ေအာင္ ဒိန္းတလိန္းနတ္မီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနခဲ႕သကိုး။

ဆိုေတာ႕ကာ... ေခါင္းစဥ္ကို ၿပန္ေကာက္ပါဦးမယ္။ အသက္ကေလးကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းထဲ ဝင္လာၿပီးမဟုတ္လား။ ကိုရြာသားတို႕ ကိုလင္းဒီပတို႕အမွဴးၿပဳတဲ႕ လူပ်ိဳသိုးအုပ္စုၾကီးထဲကို ဝင္မJoinေလာက္ေသးေပမယ္႕ အမ်ားအၿမင္မေတာ႕ လူပ်ိဳၾကီးတပိုင္းၿဖစ္လာၿပီေပါ႕ေလ။ တကယ္ပါ၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို လူပ်ိဳၾကီးေနေနသာသာ လူပ်ိဳေလးလို႕ေတာင္ သတ္မွတ္ခ်င္ေသးတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ ခုထိ ေပါ႕ေပါ႕ေန ေပါ႕ေပါ႕စားလို႕ ၁၀တန္းေအာင္ခါစေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခံစားေနရတုန္းပဲေလ။ အရင္ကဆို အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မ်ားလာရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အုပ္လိုက္ ဝိုင္းတြယ္ေနက်ေပါ႕။ ခုေတာ႕ ရြာထဲမွာလည္း ဂ်ိဳေထာင္မရွိသေလာက္ၿဖစ္ကုန္ပါၿပီေလ။

ကိုယ္႕ဖာသာမသတ္မွတ္ခ်င္ေသးေပမယ္႕ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာၾကီးက သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေတာ႕လည္း ခံယံုပဲေပါ႕။ အိမ္ေထာင္က် ရည္းစားရတာ ဘယ္လိုေနလဲဆိုတာေတာ႕ တခါမွမၾကံဳဘူးလို႕ ဘာမွေၿပာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ တခါတေလ အခ်စ္ဝတၳဳေလးေရးဖို႕ေတာင္ ကုန္ၾကမ္းစိတ္ကူး ဖမ္းရတာမဟုတ္။ အဲ.. လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ရတဲ႕ ဒုကၡေတြကိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေၿပာႏိုင္ပါလိမ္႕မယ္။ အၾကီးဆံုးနဲ႕ ခဏခဏ ကသိကေအာက္ၿဖစ္ရတာက ရည္းစားမရေသးဘူးလားလို႕ အေမးခံရတာပါပဲ။ ရည္းစားမထားဖူးတာကိုပဲ လူၿဖစ္ရွဳံးသလိုလို၊ တခုခုပဲ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသလိုလို အထင္ခံရသဗ်ိဳ႕။ ခဏခဏအေမးခံရေတာ႕လည္း ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ေတာင္ သံသယ ဝင္ဝင္လာလို႕ မနည္းအားတင္းထားရသဗ်ာ။

ဒီထဲမွာ ေအာင္သြယ္လာလုပ္ေပးသူေတြလည္း ရွိသဗ်။ ကိုၾကီးေရ ဒီေကာင္မေလးေတာ႕ လြတ္ေနေသးတယ္၊ ဖမ္းထားလိုက္.. ေရာ႕ သူ႕အေကာင္႕ဆိုတဲ႕ပို႕လံုးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းပဲကြာ လြတ္ေနသူခ်င္း ဖိနပ္တိုက္ေဆးနဲ႕ သြားပြတ္တံ တြဲေရာင္းလဲ ၿဖစ္တာပါပဲဆိုတဲ႕ခြ်န္လံုးေတြ၊ အမ်ားၾကီးေပါ႕ေလ။ တၿခားလူေတြေတာ႕မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႕ အဲလိုလာလုပ္ရင္ေတာ႕ ကုသိုလ္လုပ္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ နားရွုပ္သြားလားမသိဘူး။ ဒီလုိေလဗ်ာ။ ေက်ာင္းမွာကတည္းက ဟိုေကာင္မေလး မိုက္သဟဆို ေနာက္ေန႕ ၿခင္းဆြဲေပးတဲ႕လူနဲ႕၊ ဒီတေယာက္ေတာ႕ ေအးေအးေလးေဟ႕ဆို သတင္းစာထဲ ေစ႕စပ္ေၾကာင္းလမ္းတာ တလအတြင္းပါလာတာတို႕ ၿဖစ္ခဲ႕တာကိုး။ (အံမယ္... မယံုမရွိနဲ႕ ခုထိမွန္တုန္း ) ဖိုးသၾကၤန္ၾကီး ခ်ိန္ၿပန္ပေဟ႕ဆို ဝိုင္းအံုလိုက္လိုက္ၾကတာမ်ားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္႕မွာေတာ႕ ထိုးလိုက္တဲ႕လက္ညိဳးရာေတြသာ အဖတ္တင္တယ္။ နံမည္ကေတာ႕ ၾကီးၿပီးရင္းၾကီးရင္းေပါ႕ေလ။ မေတာ္ လမ္းမွာၿပန္ေတြ႕ရင္ေတာင္ အဲဒါ မင္းခ်ိန္ခဲ႕တဲ႕ တေယာက္ေလကြာတဲ႕... ၾကည္႕၊ ၿဖစ္ပံုမ်ားေၿပာပါတယ္။

ေနာက္တခုက အထင္မွားခံရတာပါ။ ကိုယ္႕ဖာသာ အေၾကာင္းတခုခုနဲ႕ မိန္းကေလးတေယာက္ေယာက္ကို မိတ္ဖြဲ႕မိရင္ေတာင္ ဒီေကာင္ၾကီးေတာ႕ လံုးၿပီေဟ႕လို႕ ထင္ၾကၿပန္ေရာ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ထင္ယံုဆိုေတာ္ေသး။ ကာယကံရွင္ကပါ တဖက္သက္ၾကီးစိတ္ကူးေတြယဥ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ဆက္ဆံေရးေတြက ကေမာက္ကမေတြၿဖစ္ကုန္တာေပါ႕။ ဒါမ်ိဳးေတြဆို ဘဝတူ အပ်ိဳၾကီးေတြက ပိုမ်ားတယ္။ သူတို႕နဲ႕စကားေၿပာရင္ သတိထားေနရတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြက်ၿပန္ေတာ႕လည္း ေဘးက ဝိုင္းေနာက္တာနဲ႕ ေၾကာက္ကန္ ကန္ကုန္ၾကေရာ။ ဒါပဲလားဆိုေတာ႕ မဟုတ္ေသးဘူး။ မိန္းကေလးေတြနဲ႕ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ဘူးကြာ၊ စိတ္တူကိုယ္တူ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႕ပဲ ေဟးလားဟားလား ေနမယ္ဆိုၿပန္ေတာ႕လည္း Gay ၿဖစ္သြားၿပီလို႕ သရိုးသရီလုပ္ၾကၿပန္ေရာ။ အဲေလာက္ဆိုးတဲ႕ ဘဝပါခင္ဗ်ာ။

ရွိပါေသးတယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ၿပဳမူလွုပ္ရွားပံုနဲ႕ လူပ်ိဳၾကီးလို႕ အသတ္မွတ္ခံလိုက္ရသူ လွဳပ္ရွားပံု တန္ဖိုးၿဖတ္ပံုခ်င္းလည္း မတူေတာ႕ဘူးဗ်။ ကိုယ္႕အေဖအေမဖို႕ရွာတာေတာင္ က်ိတ္စုေနတာတဲ႕။ ကိုယ္႕ဖာသာမူးၿပန္ေတာ႕လည္း အဆက္ေဟာင္းကို သတိရလို႕တဲ႕။ သီခ်င္းေလးညည္းၿပန္ေတာ႕ တခုခုေတာ႕ တခုခုပဲတဲ႕။ ပိုသီပတ္သီေနေတာ႕ လူပ်ိဳသိုးၾကီးမို႕ ဒီလို၊ သန္႕သန္႕ၿပန္႕ၿပန္႕ေနၿပန္ေတာ႕ လမ္းေၾကာင္းရွာၿပန္ၿပီ.. တဲ႕။

မင္းတို႕အေၿပာေတာ႕ မခံဘူးေဟ႕၊ ထမင္းထုပ္ထမ္းၿပီးရွာမယ္ဆိုရေအာင္ကလည္း နဖူးေပၚက ခြ်န္းရာေတြေၾကာင္႕ ဗ်ည္းႏြဲ႕ၿမင္ သတ္ခ်င္ေနေတာ႕တာနဲ႕ပဲ အဆင္ကိုမေၿပပါဘူးေလ။ လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္တာ အားငယ္ေနတာမဟုတ္ပါ။ လူေတြထဲမွာ ကိုယ္႕နည္းကိုယ္႕ဟန္နဲ႕ လူလိုေန ေနသူေတြသာ ၿဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ မ်ားေသာအားၿဖင္႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ အမ်ားထင္ၾကသလို လူ႕မလြန္မသားေတြ မဟုတ္ရပါ။ ခံဖူးတဲ႕သင္ခန္းစာေတြေၾကာင္႕ သို႕မဟုတ္ ေတြးေၾကာက္မိတဲ႕ ေထာင္အခ်ဳပ္ေတြေၾကာင္႕ သို႕မဟုတ္ ဖူးစာမွင္ေရခမ္းေနၾကတာေၾကာင္႕သာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနၾကေသးသူေတြပါ။ ဒီစာေတြေရးေနလို႕ စာဖတ္သူတို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕လူသိုက္ကို သနားလာမယ္လို႕ မေမွ်ာ္လင္႕ပါဘူး။ စာနာေပးရင္ပဲ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ေနာက္ေနာင္မ်ား လူပ်ိဳၾကီးမ်ားေတြ႕ရင္ ေက်းဇူးၿပဳ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လြတ္လပ္ေသာ ေနထိုင္မွဳၾကီးမ်ားကို မေႏွာင္႕ယွက္ၾကပါနဲ႕၊ မယိုးစြတ္ၾကပါနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္ရင္းနဲ႕ပဲ....




ဖိုးသၾကၤန္

ေရပံုးတလံုးနဲ႕ မနက္တခုအေၾကာင္း

|3 comments

ခုတေလာ နားေထာင္ၿဖစ္ခဲ႕တဲ႕ Harry Belafonteရဲ႕ ေက်းလက္ေတးေလးႏွစ္ပုဒ္ ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးၿပဳ၍ သီခ်င္းစာသားေလးေတြဖတ္ရင္း နားေထာင္ၾကည္႕ၾကပါ။

Day-O (Banana Boat)

Day-o, Day-ay-ay-o
Daylight come and me wan' go home
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me say day-ay-ay-o
Daylight come and me wan' go home

Work all night on a drink a' rum
Daylight come and me wan' go home
Stack banana till the mornin' come
Daylight come and me wan' go home

Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home
Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home

It's six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home
Six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home

A beautiful bunch a' ripe banana
Daylight come and me wan' go home
Hide the deadly black tarantula
Daylight come and me wan' go home

It's six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home
Six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home

Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home
Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home

ဂ်ာေမကာက ငွက္ေပ်ာသီး အငွားခူးသူမ်ားရဲ႕ဘဝကို သီခ်င္းေလးနားေထာင္လိုက္ယံုနဲ႕တင္ သိေလာက္ပါရဲ႕ေနာ္။ ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႕လို ခူးထားၿပီးသား ငွက္ေပ်ာခိုင္ေလးေတြ ေဘးခ်ၿပီး အိမ္အၿပန္ကို စိတ္ေလာေနမိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီက မုန္႕လံုးစကၠဴကပ္နဲ႕ အလားတူတဲ႕ ေက်းလက္ေတးေလးပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ကာလၾကီးနဲ႕မ်ားတိုက္ဆိုင္ေနမလားလို႕ပါ။ ခံစားၾကည္႕ပါဦး။

There's a hole in my bucket

There's a hole in my bucket, dear Liza, dear Liza,

There's a hole in my bucket, dear Liza, a hole.

Then fix it, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

Then fix it, dear Henry, dear Henry, fix it.

With what shall I fix it, dear Liza, dear Liza?

With what shall I fix it, dear Liza, with what?

With a straw, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

With a straw, dear Henry, dear Henry, a straw.

The straw is too long, dear Liza, dear Liza,

The straw is too long, dear Liza, too long,

Then cut it, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

Then cut it, dear Henry, dear Henry, cut it.

With what shall I cut it, dear Liza, dear Liza?

With what shall I cut it, dear Liza, with what?

With an ax, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

With an ax, dear Henry, dear Henry, an ax.

The ax is too dull, dear Liza, dear Liza,

The ax is too dull, dear Liza, too dull.

Then sharpen it, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

Then sharpen it, dear Henry, dear Henry, sharpen it.

With what shall I sharpen it, dear Liza, dear Liza?

With what shall I sharpen it, dear Liza, with what?

With a stone, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

With a stone, dear Henry, dear Henry, a stone.

The stone is too dry, dear Liza, dear Liza,

The stone is too dry, dear Liza, too dry.

Then wet it, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

Then wet it, dear Henry, dear Henry, wet it.

With what shall I wet it, dear Liza, dear Liza?

With what shall I wet, dear Liza, with what?

With water, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

With water, dear Henry, dear Henry, water.

In what shall I carry it, dear Liza, dear Liza?

In what shall I carry it, dear Liza, in what?

In a bucket, dear Henry, dear Henry, dear Henry,

In a bucket, dear Henry, dear Henry, bucket.

There's a hole in my bucket, dear Liza, dear Liza,

There's a hole in my bucket, dear Liza, a hole.

ဖိုးသၾကၤန္

မေရာင္႕ရဲသူတို႕တိုင္းၿပည္

|13 comments

ကြ်န္ေတာ္႕ဦးေလးတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ႕တဲ႕အႏွစ္၂၀ေလာက္က စင္ကာပူမွာလာအလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ႕ လိုအပ္တဲ႕အရင္းအႏွီးရၿပီးဆိုကာ သူ႕ဇာတိ(ၿပည္)ၿပန္ၿပီး Small businessေလးတစ္ခုေထာင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႕ၾကိဳးစားခဲ႕ပါတယ္။ တေယာက္တည္းေနတုန္းကေတာ႕ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ႕။ အိမ္ေထာင္နဲ႕ သားမယားနဲ႕ၿဖစ္လာတဲ႕အခါမွေတာ႕ စုဘူးထဲဝင္တာနည္းနည္း ႏို႕ဘူးထဲေမွ်ာတာမ်ားမ်ားၿဖစ္လာေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ လက္ဖက္ေၿခာက္ကေန လိုင္းကား၊ လိုင္းကားကေန ဓာတ္ဆီေရာင္းနဲ႕ စီးပြားေရးက်က်လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးအသက္ ၄၀ေက်ာ္မွ သားတကြဲ မယားတကြဲ စင္ကာပူၿပန္ေရာက္လာရၿပန္ေတာ႕တာပါပဲ။

အသိအကြ်မ္းေတြထဲမွာ ၿပည္ပဝင္ေငြအေကာင္းဆံုးဆိုရမယ္႕ သေဘာၤသားအုပ္စုေတြလဲရွိသဗ်။ သူတို႕လည္း ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္ပင္လယ္မွာ ႏွစ္ေပါက္အလုပ္လုပ္၊ ေငြထုပ္ေလးပိုက္ၿပီး ၿပည္ေတာ္ၿပန္လာၾကသေပါ႕။ ေရထဲမွာ ေနတဲ႕ငါး ကုန္းေပၚ ဘုန္းဆိုပစ္တင္လုိက္သလို အရာရာကို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခံစားလိုက္ၾက၊ ဘာမွမလုပ္တတ္လို႕ ဟိုဟာေလးစမ္းစမ္း၊ ဒီဟာေလးစမ္းစမ္းနဲ႕လုပ္လိုက္ၾကေပါ႕။ ၿပီးေတာ႕လည္း လံုးပါးပါးၿပီး အသက္ၾကီးမွ၊ ထိုင္စားရမယ္႕အရြယ္ေရာက္မွ ပင္လယ္ထဲ ၿပန္ဆင္းၾကရတာပါပဲ။

ခု ကြ်န္ေတာ္တို႕တေတြ ငါးပြတ္ရာ ငါးစာခ်၊ ေရၾကည္ရာ ၿမတ္ႏုရွာလိုက္ၾကတာ အထင္ေၿပာရရင္ လက္ရွိၿပည္ပမွာ ၿမန္မာ စုစုေပါင္းအေရအတြက္ဟာ သန္းခ်ီေနၿပီလို႕ထင္ပါတယ္။ ရလိုက္တဲ႕ပိုက္ဆံ၊ ရွာလိုက္ရတဲ႕ေဒၚလာဆိုတာ တႏွစ္တႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ၿပန္ၿပန္လွဴတာတင္ ဘယ္နည္းမတုံးဗ် ေနာ္႕။ ထားပါေလ၊ ရွာတာေတာ႕ထားပါေတာ႕။ ရွာလို႕ရတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ အနာဂတ္အတြက္ ဘာPlanေတြထားထားၾကသလဲ။ ၿပည္ေတာ္မၿပန္ပဲ တပါးတိုင္းၿပည္မွာ ေသတပန္သက္တဆံုး ဘာဂါေလးကိုက္ၿပီး ေရႊတိဂံုမဖူး၊ သၾကၤန္မက်ပဲေနေတာ႕မယ္႕လူေတြအတြက္ေတာ႕ သက္သက္မေၿပာလိုေတာ႕ပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၿပန္မယ္႕လူေတြအတြက္ပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕လူမ်ိဳးဟာ အလြန္သည္းခံတတ္သူမ်ား၊ ေရာင္႕ရဲတတ္သူမ်ားလို႕ နံမည္ၾကီးလွပါတယ္။ ဘာမွစားစရာမရွိရင္ေတာင္ ထန္းညွပ္ခဲေလးကို ေရနဲ႕ေမွ်ာၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မိွန္းေနတတ္ၾကသူေတြပါ။ တဦးတေယာက္ ဒီလိုလုပ္တာ ၿပႆနာမရွိေပမယ္႕ လူမ်ားစုဒီလိုၿဖစ္လာရင္ေတာ႕ ၿပႆနာရွိလာပါၿပီ။ ၿမင္ၾကည္႕ပါ။ ခုေန ပိုက္ဆံထုပ္ၾကီးပိုက္ၿပီး အမိေၿမၿပန္သြားရင္ ဘာေတြၿဖစ္မယ္ထင္ၾကပါသလဲ။ နည္းေပါင္းစံုနဲ႕ ကုန္ပါေတာ႕မယ္။ အရွိန္နဲ႕စီးဆင္းေနတဲ႕ ၿမစ္ထဲကို ဘာမသိညာမသိ ဒိုင္ဗင္ပစ္မလား၊ ကူမယ္႕သူရွိေကာင္းရွိပါလိမ္႕မယ္။ ေငြေၾကးနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ေတာ႕ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္ကပင္ သစၥာေဖာက္တတ္ေလတယ္မဟုတ္လား။

ၿပည္တြင္းမွာ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ႕၊ စီးဆင္းေနတဲ႕ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ကို လူခံမရွိ( ဒီေနရာမွာ လူခံဆိုတာ အလြန္ယံုၾကည္ႏိုင္တဲ႕၊ အကြက္ၿမင္တဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဆိုလိုပါတယ္)၊ အေတြ႕အၾကံဳမရွိပဲဝင္ရင္ ဆင္ပါးစပ္ထဲ ႏွမ္းပက္တာနဲ႕အလားတူပါလိမ္႕မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရွာထားၾကတဲ႕ သိန္းဆယ္ရာဂဏန္းဟာ မကိုင္တြယ္တတ္ရင္၊ အတြက္အခ်က္မတတ္ရင္ လက္မွတ္တခ်က္ထိုးယံု၊ ဖုန္းေလးတခါေခၚယံုနဲ႕ တက္တက္ေၿပာင္ႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

တို႕ကေတာ႕ ဘာမရင္းႏွီးေတာ႕ဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး၊ လယ္ေလးဝယ္ၿပီး ထိုင္စားေတာ႕မယ္လို႕ ေၿပာၾကမလား။ သားဖို႕သမီးဖို႕၊ ကိုယ္႕ရဲ႕အိုဇာတာ၊ ေဆးခန္းစရိတ္၊ ေရာဂါတန္ဖိုးကို တခ်က္ေတာ႕ ေတြးၾကည္႕ေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါေတြေၿပာလို႕ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး တသက္လံုး သူမ်ားေၿမမွာ ကြ်န္ခံၾကရေတာ႕မွာလားလို႕လည္း စိတ္မပ်က္ၾကေစလိုပါ။ တိုးတက္ခ်င္သူအတြက္ လမ္းေတြရွိပါတယ္။

တက္က်မ္းေတြမွာ စီးပြားေရးလုပ္နည္းေတြမပါပါ။ လက္ေတြ႕ဘဝမွာပဲရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံဟာ ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္းေၿပာရရင္ ေၿမ႐ိုင္းေကာေၿမတစ္ခုနဲ႕အလားတူပါတယ္။ ဒီေၿမေပၚမွာ ဘာစိုက္စိုက္ရွင္မွာပါ။ ဒါေပသိ ခရမ္းသီးခ်ည္း လိမ္႕စိုက္ေနလို႕ေတာ႕ ေရႊၿပည္သစ္ၾကီးၿဖစ္လာဖို႕မၿမင္ပါခင္ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတစ္ခု ေအာင္ၿမင္တိုးတက္လာဖို႕ဆိုတာ အစိုးရမင္းမ်ားနဲ႕တင္ မၿပီးပါ။ တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စေပၚလည္း မူတည္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ၾကည္႕ပါ။ ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးေတာ႕ စစ္ေလွ်ာ္ေၾကးေပးရ၊ လူအရင္းအၿမစ္ သန္းနဲ႕ခ်ီေသရနဲ႕ တတိုင္းၿပည္လံုးေတာင္းစားရမတက္ၿဖစ္ခဲ႕တာပါ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ တႏိုင္ငံလံုး ႐ုန္းလိုက္ၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ကမာၻထိပ္တမ္းစာရင္း ဝင္သြားေတာ႕တာပါပဲ။

သူတို႕ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ပံုက ရွင္းပါတယ္။ ေခါင္းအရွုပ္သိပ္မခံပါဘူး။ တခုခုကို တည္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ မေအာင္ေအာင္ၿမင္ေအာင္ ဓားမဦးခ် လုပ္ေတာ႕တာပါပဲ။ သတိၿပဳသင္႕တာက သူတို႕ဟာ သူတို႕ေခြ်းတစက္တိုင္းမွာ ပညာဥာဏ္တပဲသား သြင္းသြင္းသြားတာကိုပါ။ ဟြန္ဒါတို႕ တိုယိုတာတို႕ဟာ workshopေလးတခု ေထာင္ယံုနဲ႕ တင္းတိမ္းမေနၾကပါ။ အေသးစားကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းတစ္ခုကို အၾကီးစားေကာ္ပေရးရွင္းတခုၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိတည္ေထာင္ရမယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္ေတြကို ၾကည္႕ရင္ ေသခ်ာေလ႕လာႏိုင္ပါတယ္။

လက္ရွိၿပည္တြင္းမွာ လုပ္ေနတဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပိုက္ဆံတိုးပြားဖို႕သက္သက္သာ ေရတိုၾကည္႕ေနၾကပါတယ္။ ေရရွည္အေနနဲ႕ ဦးတည္လုပ္ေနတဲ႕အလုပ္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွားပါတယ္။ ခု ေဟာ႕ၿဖစ္ေနတဲ႕ အလုပ္ေတြကို တခ်က္ၾကည္႕ပါဦး။ ကားပြဲစားတဲ႕။ ပါးစပ္ေလးလွဳပ္လိုက္ယံုနဲ႕ ေငြေတြ သဲ႕ယူႏိုင္ပါသတဲ႕။ ကန္ထ႐ိုက္တာ၊ အလုပ္သမားမ်ားမ်ားရွိယံုနဲ႕ အလုပ္ၿဖစ္ေနၾကတာပါပဲ။ တိုးတက္ဖို႕ၾကီးပြားဖို႕ဆိုတာ လက္ငင္းေငြရေနယံုနဲ႕မၿပီးပါ။ ဥပမာ- ကားပြဲစားအုပ္စုဟာ ပါးစပ္နဲ႕ေၿပာမေနပဲ ကားစက္႐ံုတည္ေထာင္ဖို႕ၾကိဳးစားမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာေကာ္ပိုေရးရွင္းတခုနဲ႕ အစုစပ္လုပ္မယ္ဆိုပါေတာ႕။ သူတို႕တဖြဲ႕တည္းတင္မဟုတ္ေတာ႕ပါ။ ၿပည္တြင္းက ေကာ္လံၿဖဴ၊ ေကာ္လံၿပာေတြသာမက ဆိုင္ရာအၿခားဝန္ေဆာင္မွုေပးတဲ႕ (ဥပမာ-ရာဘာၿခံေတြ၊ ကားအစိတ္အပိုင္းထုတ္ႏိုင္သူေတြ)ကိုပါ ဆြဲေခၚႏိုင္ေတာ႕မွာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ကုမၸဏီသေဘာမ်ိဳး အစုစပ္လုပ္ကိုင္မွဳ အေတာ္ရွားပါတယ္။ တခ်ိန္က ၿဖစ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕မယံုၾကည္ရမွုေတြအၿပင္၊ ခန္႕ခြဲမွု မေသခ်ာၿခင္းေတြက အက်ိဳးရွိမယ္႕စုဖြဲ႕မွုေတြကို ေလွ်ာ႕ၾကေစတယ္လို႕ ၿမင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕သေဘာကေတာ႕ ပိုက္ဆံရွိၿပီး ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္လုပ္ၾကမယ္႕အစား အစုေလးေတြစုၿပီး ကိုယ္႕အတြက္အၿပင္ အၿခားလူတန္းစားေတြကိုပါ တိုးတက္ေစတဲ႕အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

တိုင္းၿပည္နိမ္႕က်ခဲ႕တာ အားငယ္စရာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္႕လက္ထက္က်မွ အိမ္ရယ္လို႕မေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စုတ္မၿပတ္သြားရင္ၿပီးပါတယ္။ ငတ္ေနတဲ႕လူတိုင္းကို ထမင္းတနပ္စာေကြ်းလိုက္ယံုနဲ႕ ကုသိုလ္ယူမယ္႕အစား သူတို႕အတြက္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အေမွာင္က်ေနသူေတြကို ဖေရာင္းတိုင္ေဝမယ္႕အစား ကိုယ္ပိုင္မီတာေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ မၿမွင္႕တင္ေပးခ်င္ၾကဘူးလား။ တိုင္းတပါးမွာ အထီးက်န္ Condoထဲ ဝိုင္ေသာက္ေနမည္႕အစား စက္႐ံုလံုးကြ်တ္ ဘုရားဖူးမထြက္ခ်င္ၾကဘူးလား။ ရပ္ၾကည္႕သူမ်ားတဲ႕တိုင္းၿပည္ဟာ ဘယ္ေတာ႕မွ ႏြံ႕အိုင္ကထြက္ေတာ႕မယ္မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။

အညမညသေဘာအရ စီးပြားေရးဟာ အရာအားလံုးနဲ႕ ႏြယ္ယွက္ေနပါတယ္။ အူမေတာင္႕လာရင္ သီလေတြေစာင္႕လာၾကမွာပါ။ ဘယ္သူမွ ဥပေဒပ ခိုးဝွက္ေတာင္းစားခ်င္ၾကတာမဟုတ္ပါ။ စိတ္ပါလက္ပါသာလုပ္လာၾကရင္ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြလည္း လိွုင္းထဦးမည္မဟုတ္ေတာ႕ေပ။ ေစတနာဆိုတာ ကိုယ္႕ဗိုက္အရင္ၿပည္႕မွေပၚတတ္တာ သဘာဝပဲမဟုတ္လား။

တို႕မ်ားေတာ႕ ဒီလိုလုပ္ဖို႕ အေတြ႕အၾကံဳလဲမရွိ၊ အရည္အခ်င္းလည္း မရွိလို႕ မၿငင္းၾကပါနဲ႕။ တပါးၿပည္မွာေတာင္ ကြ်န္ခံခဲ႕ၾကေသးတာပဲ။ ကိုယ္႕တိုင္းကိုယ္႕ၿပည္မွာ ကိုယ္႕ေၿခကိုယ္႕လက္ သခင္လုပ္ရမွာ ဘာလို႕တြန္႕ေနၾကပါသလဲ။ Facebookမွာေတာင္ Friend ေထာင္ခ်ီထားႏိုင္၊ စကားေၿပာႏိုင္ေသးတာပဲ။ ကိုယ္႕စာ ကိုယ္႕စကားနဲ႕ ဘာလို႕ၾသဇာမလႊမ္းႏိုင္ရမွာလဲ။ Gameေတြထဲမွာေတာင္ စိတ္ကူးတိုင္းၿပည္ေတြ အိပ္မက္ကြ်န္းေတြ တည္ႏိုင္ေသးတာပဲ။ ဘာလို႕မ်ား လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းရွင္အင္ပါယာၾကီးမၿဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။

ေလ႐ူးသုန္သုန္ထဲမွာ ဇာတ္ေဆာင္ရမ္ဘတ္တလာေၿပာတာေလးရွိပါတယ္။ တုိင္းၿပည္တခု ပ်က္စီးခ်ိန္နဲ႕အစတည္ခ်ိန္ဟာ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႕အေကာင္းဆံုးပါတဲ႕။ မွန္ပါတယ္။ ၿပင္ညီတခုမွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ အထက္တန္းမေရာက္ႏိုင္ပါ။ ေလွ်ာေစာက္တခုကို တက္ႏိုင္မွ အေပၚစီးေရာက္ႏိုင္မွာပါ။ စြန္႕စားမွုမပါတဲ႕ဘဝဇာတ္လမ္းေတြဟာ သမိုင္းအတင္မခံရပါ။ အတက္ပညာ အရင္းအႏွီးမစိုက္ႏိုင္တဲ႕ အလုပ္တခုဟာ ၿပည္ပမေရာက္ႏိုင္ပါ။ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ေကာင္းစားေရးကို ထည္႕မေတြးတဲ႕အလုပ္ရွင္တေယာက္ဟာ ကတၱရာလမ္းေကာင္းေကာင္းေပၚ ကားေမာင္းႏိုင္ဖို႕မလြယ္ပါ။

ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အမိေၿမမွာ ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ နားစြင္႕ထားၾကပါ။ ငါၿပန္ရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ ၾကိဳေတြးထားၾကပါ။ လိုအပ္မယ္႕အသိဥာဏ္၊ အရင္းအႏွီး၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း စုေဆာင္းထားၾကပါ။ ကိုယ္႕ေနာင္ေရးအတြက္၊ ကိုယ္႕ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္၊ ကိုယ္႕လူမ်ိဳးေတြအတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ဖို႕ ေၿခလွမ္းၿပင္ထားၾကပါေတာ႕။

အခ်ိန္ဟာ စီးဆင္းေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အိမ္ၿပန္ဖို႕မၿငင္းႏိုင္တဲ႕တခ်ိန္ေရာက္လာဦးမွာပါ။ အဲဒီအခါ တကၠစီေမာင္းစားေနတဲ႕ ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ေတြ၊ ဆိုင္ေလးဖြင္႕ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေလကန္ေနတဲ႕ သာယာေအးသမားေတြကို ကြ်န္ေတာ္မၿမင္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္႕ေသြးကိုယ္႕ေခြ်းနဲ႕ သူမ်ားတိုင္းၿပည္ကို တိုးတက္ေစသလို၊ ကိုယ္႕ေငြကိုယ္႕ေၾကးနဲ႕ အမိေၿမကို ၾကီးပြားေစၾကပါလားခင္ဗ်ာ။


ဖိုးသၾကၤန္

သက္တန္႕

|3 comments

ငယ္ငယ္က သက္တန္႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းသည္႕အရာၾကီးဗ်။ မိုးရြာၿပီးခါစတို႕၊ ေရမွုန္ေရမႊားရွိတဲ႕ေနရာတို႕ဆို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပၚလာမွန္းမသိေပါ႕ေလ။ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာလို သက္တန္႕ၾကီးေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္တို႕၊ သက္တန္႕ေပၚက တိုင္းၿပည္တို႕၊ သက္တန္႕ကိုင္းကို ဘီးကုတ္လုပ္ေပးခ်င္တယ္တို႕ ငယ္ငယ္ကေတာ႕ ဘယ္နားလည္ဦးမွာလဲ။ အရာရာကို တုံဏာဘာေ၀ေနတတ္ခဲ႕ေလေတာ႕ သက္တန္႕ဆိုတာ သူ႕ဖာသာေပၚတဲ႕အရာတခုလို႕ပဲ ၿဖစ္သလိုမွတ္ထားလိုက္တာပါပဲ။

အရြယ္ေရာက္ ေက်ာင္းတက္တဲ႕အခ်ိန္ေရာက္ေလေတာ႕ ဦးေႏွာက္ကို ရင္ဘက္က ေဆးဆိုးလိုက္ၿပီေလ။ သက္တန္႕ဆိုတာကို ၿမင္ယံုနဲ႕မဟုတ္ေတာ႕ဘူးဗ်ာ၊ စိတ္ကူးလိုက္ယံုနဲ႕ နားက ၾကားလိုက္ယံုနဲ႕ အာရံုထဲ အစင္းခုႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႕ေလးကိုင္းေလးကို ပံုေဖာ္တတ္လာၿပီ။ ဘာမွန္းမသိတဲ႕ ရင္ခုန္မွုနဲ႕ သက္တန္႕နဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ရင္ခုန္တတ္ခဲ႕ၿပီ။ ပံုေဖာ္ထားတဲ႕ ႏွစ္ကိုယ္တူအိပ္မက္ထဲမွာလည္း သက္တန္႕ၾကီးကို ဆြဲထည္႕လိုက္တာပဲ။ ေမွ်ာ္လင္႕ထားတဲ႕ေရႊၿပည္သစ္ေကာင္းကင္မွာလည္း သက္တန္႕တစ္ခုကို ၿမင္ေယာင္ၿဖည္႕ထားလိုက္တာပဲ။ ယုတ္စြအဆံုး မိုင္၃၀ေက်ာ္ေ၀းတဲ႕ ေက်ာင္းစုတ္ေလးရဲ႕ နံရံညိဳညစ္ညစ္ေတြမွာေတာင္ သက္တန္႕ေတြကို စိတ္ကူးနဲ႕ ေရးဆြဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာပါပဲ။

ခုေရာ... သက္တန္႕ေတြ၊ သက္တန္႕ေတြ။ ဒီနားမွာတစ္ခု၊ ဟိုနားမွာတစ္ခု။ ၿပီးၿပည္႕စံုတဲ႕ သက္တန္႕စင္းစင္းေလးေတြကို ၾကည္႕မလား။ လက္ေၿဖာက္တခ်က္နဲ႕ ဇီ၀ိန္ေၾကြရွာတဲ႕ စကၠန္႕၀တ္သက္တန္႕ေတြကို ၾကည္႕မလား။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ အေရာင္မွိန္သြားတဲ႕ ညိဳညစ္ညစ္သက္တန္႕ေတြကို ၾကည္႕မလား။ ကြ်န္ေတာ္႕ေကာင္းကင္မွာ အၿပည္႕ေပါ႕။

သက္တန္႕ဆိုတာ စိတၱဇနာမ္သက္သက္ေတာ႕မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ္႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြမွာ ရွိမွန္းသိရက္နဲ႕ ဖမ္းဆုပ္ခြင္႕မရတာေတြက အမ်ားသားလား။ တိမ္ညိဳဆိုတာလည္း အေမွာင္ခ်ထားတတ္တဲ႕ေရေငြ႕သက္သက္၊ ေငြေရာင္အနားဆိုတာလည္း အာရံုယူထားမွုရိုးရိုးတခုသာသာ။

လူဆိုတာလည္း အခက္သားလား။ ဘယ္တိရစၧာန္ကမ်ား ေပၚၿပီးေပ်ာက္ေလတဲ႕သာမညသက္တန္႕ကို တြယ္တာတတ္လို႕လဲ။ ဒါကိုပဲလူၿဖစ္တယ္ဆိုတာကို သက္ေသၿပႏိုင္တဲ႕ ဂုဏ္သတၱိလို႕ယူရင္ေတာင္ ရမယ္ထင္ရဲ႕။ သက္တန္႕ေတြကို မၾကိဳက္တဲ႕လူ ရွိပါ႕မလား။ ေမြးကင္းစကေန အိုမင္းမစြမ္းအထိ သက္တန္႕တခု (အၿပင္မွာၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္ကူးမွာၿဖစ္ၿဖစ္) ေၿဖဆင္းလာတိုင္း ရပ္တန္႕ေငးေမာတတ္ၾကတာပါပဲေလ။

တကယ္ေတာ႕ သက္တန္႕ဆိုတာ...






ဖိုးသၾကၤန္